Een gevallen vrouw.

Niet achterover, maar voorover.
Schreef ik de vorige keer over het echtpaar dat vond, dat het ondanks de kou, toch niet echt pech had, nu moet ik helaas schrijven dat ze wel echt pech hebben gehad.
In de nacht die volgde op het mooie strandweer, brak een hevige onweer los.
Het lichtte onophoudelijk en het regende zo hard, dat 's-morgens de straten nog vol waters waren. En donkere wolken koppen kondigden aan dat het zomaar geen strandweer zou worden. Ook de temperatuur was niet zoals je dat in Spanje verwacht.
Daarom besloot het echtpaar het dorpje Cambrils met een bezoek te vereren.
Ze waren er een jaar gleden ook geweest, en wilde het graag terug zien, want ze vermoedden, dat ze er nooit meer in de buurt zouden komen. Dit zou dus de laatste keer zijn. En om de conditie niet te veel achter uit te laten gaan, gingen ze wandelen.
Vrolijk stapten ze op weg naar Cambrils. En o, wonder, de wolken lieten verstek gaan, en de zon liet zich van zijn beste kant zien.
Het echtpaar liet zich door de warme zonnestralen niet van de wijs brengen, en liepen vrolijk kwetterend door.
“Kijk”, zei de man, “daar ligt het kampeerterrein waar we vorig jaar zo'n pech hadden met de elektriciteit. Gelukkig hebben we nu deze keer geen pech.”
Ze lieten het campeerterrein liggen en.......
Pats, de vrouw van het echtpaar klapte languit voorover, met haar neus op de planken.
Ze probeerde te zitten, en toen schrok de man heel erg. Bloed, allemaal bloed. Ze hield haar hand voor haar neus en mond, en in een oogwenk had ze een hand vol bloed.
Wat moest die man nu doen?
Hij hoefde er niet lang over na te denken, een Engelse mevrouw kwam aan gerend en ze pakte een handvol papieren zakdoekjes om het bloeden te stelpen.
Dat hielp.
Maar de vrouw van het echtpaar kon natuurlijk niet op de grond blijven zitten. Samen met die Engels sprekende vrouw en de man van het echtpaar werd die arme gevallen vrouw weer op de been gezet.
Toen zagen we ook de boosdoener, een uitstekende plank van een houten brug. Daar was die vrouw over gevallen.
“Kom”, zei de Engelse mevrouw, dan zoeken we water om het bloed weg te wassen.
Hoewel er in de zomer genoeg kraantjes aan de boulevard zijn, in het voorseizoen komt er geen water uit.
De vrouw ging op een stenen muurtje zitten, en de man bedankte de Engelse mevrouw heel vriendelijk voor de hulp, en zei toen tegen zijn eigen vrouw: “Wat wil je? “
Ze zei : “Ik wil terug naar het appartement.”
“Goed” zei de man.
“Zal ik een taxi bestellen?”
“Nee, dat wil ik niet”.
“Met de bus dan?”
“Nee, laten we maar gaan lopen”.
Maar de man dacht, dat gaat niet gebeuren. We lopen langs de weg, en de eerste beste taxi die ik zie is voor ons. Maar helaas, langs de weg waar om de zoveel minuten taxi's voorbij rijden, kwam er nu niet één voorbij.
“Zullen we op een bankje wachten tot er één langs komt”!
“Nee zei de vrouw, we gaan lopen.”
“Moeten we even op de bus wachten?”
“Zal ik even de auto halen?”
Maar wat de man ook voorstelde, het bleef nee, we gaan lopen. Anderhalve kilometer ongeveer.
Nou was het voor die vrouw ook wel voor te stellen, want met een bebloed gezicht wil je niet graag gezien worden. Niet in een bus, en niet in een taxi.
Thuis gekomen bleek het toch niet erg mee te vallen. De vrouw had een kapotte neus, een wond in der bovenlip, een zeer pijnlijke pink, een ontvelde elleboog en knie, en een pijnlijke knieschijf, en een pijnlijke rechterarm, waar ze op gevallen was.
Ook nu weer drong de man aan op medische hulp. Maar de vrouw wilde er niets van weten.
Nou ja, het zal allemaal wel goed komen.
Maar vanmiddag had het echtpaar dus echt pech.
26 mei 2014.
Opa Los in Spanje.