Oma Oman.

1.
Oman, Oman.

Schiphol, 21 november 2016. 9:00 u.
Vanmorgen om 5:00 u. vanuit Vlaardingen vertrokken naar Schiphol.
Een beetje vroeg, maar Andy wilde graag voor de files thuis zijn.
Zodra we Schiphol binnen gestapt zijn, worden we direct naar afgifte bagage gebracht.
Vandaar worden we naar assistentie verwezen,en die brengen ons gelijk naar de douane.
Alles wordt gecontroleerd en de begeleiders helpen ons overal doorheen.
Met een soort golfwagentje worden we naar de lounch gebracht, met allemaal luxe stoelen.
Er blijkt een bar te zijn, waar de koffie en broodjes, hard gekookte eieren en allerlei soorten drankjes af te halen zijn.
En alles gratis.
We wachten nu op de begeleiders, die ons hier hebben gebracht, en en die ons om half tien op komen halen, om ons naar de gate van het vliegtuig te brengen.

Bop zijn we mis gelopen, want direct nadat Andy ons had “afgeleverd” werden we vriendelijk door de KLM dames meegenomen, en hier gebracht.
Trouwens, omdat Bop Economie vliegt mag hij hier niet komen.
Maar hij is al hier, en over enkele minuten, zullen we elkaar bij de “gate” zien.
Ik schrijf dit in de Lounch.
We zullen naar de gate gebracht worden met een soort golf karretje zoals je die op een kampeerterrein aan kunt treffen.
Volgens mij rijden we kriskras door de hallen van Schiphol.
Na een lange rit komen we dan bij de instap balie terecht, gaan niet naar de slurf, want die ligt op een verdieping hoger, en de trap is te steil voor ons.
Nee, we worden naar een andere uitgang gebracht, en daar wacht een vrachtwagen op ons.
De achterklep zakt langzaam naar beneden, en de rolstoelen duwt men op de klep.
Daarna gaat het hele zaakje omhoog, en komen we in de vrachtwagen met enkele oude vliegtuig stoelen.
Ook nu weer een hele rit, en komen tenslotte bij ons vliegtuig aan.
De vrachtwagen rijdt tot bijna tegen het toestel aan, en na even wachten gaat er een deur open.
De hele laadbak van de vrachtauto gaat op 4 poten en rijst precies tot aan de de opening.
Door de stewardessen worden we verwelkomd, en de tassen worden voor ons in het bagage vak gelegd.
De stoelen worden aangewezen, en we zitten. in het vliegtuig.
Het is nu half elf.
We hebben een zeer ruime stoel, die we in allerlei standen kunnen zetten.
Het vliegtuig vertrekt, en als we goed en wel in de lucht zijn, begint het.
“Wilt u een glas wijn of Champagne?”
En niet één glas, nee het glas is nog niet leeg, of het wordt zonder te vragen bijgevuld.
Direct daarna worden de menukaarten uitgedeeld.
We kunnen kiezen uit diverse voorgerechten, hoofd menu's en desserts.
En ondertussen lopen ze alweer te vragen: wat wilt U drinken.?
Zonder het te bestellen komen de dames twee flesjes water brengen.
Wanneer wilt U koffie?
Het houdt maar niet op.
Eindelijk na tweeënhalsuur uur is het genoeg.
De luiken gaan dicht, het licht dooft, en de passagiers gaan slapen..
Nou, van slapen komt bij mij niet veel.
We kijken film, en naar de kaart op het scherm, om te zien waar we ongeveer zijn.
Eigenlijk gaat de tijd vrij snel.
We kijken door de raampjes naar de ondergaande zon. Ik maak nog wat foto's.
Nog een uurtje, en dan komen we aan in Abu Dabi.
Om te voorkomen dat we na de landing de snackstalletjes bestormen, krijgen we nog een boterham met kaas.
Door de luidspreker komen allerlei mededelingen voor passagiers die verder moeten reizen, of die hun papieren gereedmaken moeten maken.
We landen in Abu Dabi.
Wij blijven gewoon in het vliegtuig, want na een uurtje vliegen we door naar Muscat.
Daar aangekomen nemen de stewardessen afscheid van ons, en een nieuwe ploeg staat gereed ons verder te voorzien van eten en drankjes.
Het begint alweer met een glas droge witte wijn.
Even laten een pakje met brood en kaas.
Het vliegtuig is geland.
De passagiers verlaten het vliegtuig, en wij blijven alleen over.
We schijnen wel op te vallen, want bijna alle stewardessen komen een praatje maken, vragen naar onze familie in Muscat en moeten de foto's van ons bruiloftsfeest bekijken.
Dank zij de oplettendheid van Bop en Emily, is er ook hier een lift, zodat we niet de trap behoeven te nemen.
Zodra we beneden komen, worden we opgewacht door een paar aardige jongens, die ons naar een kantoortje rijden waar ze onmiddellijk naar ons paspoort vragen.
Ik schrik een beetje, want een paspoort mag je niet afgeven.
Ondertussen word ik naar een bureau geroepen, en moet ik 40 reaal betalen voor een Visum.
De man die die onze paspoorten meegenomen heeft komt terug, en een andere man, komt met twee bosjes bloemen.
We worden weer in de rolstoelen gezet, meegenomen naar de bagageband, en daar staan onze koffers, met de rollators.
Nu naar de uitgang, en daar worden verenigd met Bop en Emily.
Als we buiten komen is het als of we in warme vochtige deken worden gewikkeld.
De auto staat gereed en na een half uur zijn bij Emily en Bop thuis.
Daar moet opgedronken worden,
Volgens Nederlandse tijd gaan we keurig op tijd naar bed.
Maar het is wel volgens plaatselijke tijd 3 uur later.