Oman Oman

13 december.
Tot slot: de laatste reis.
Op 12 december om 23.55u vertrekt ons vliegtuig naar Amsterdam.
E. en B. zullen ons om 20.30u wegbrengen.
We vinden het een beetje spannend, en ruim voor tijd rijden we richting vliegveld.
We zijn iets te vroeg.
Bop weet de weg, en na een eerste controle staan we bij de incheckbalie.
Dat inchecken is snel gebeurd, de koffers gaan op de lopende band, en heel fijn , de rollators gaan ook mee. Dan komen de assistenten met de rolstoelen.
Ze nemen ons mee, nadat we hartelijk afscheid genomen hebben van E. en B.
Naar de tweede controle voor de paspoorten.
Ook dit levert geen problemen op, we krijgen zelfs indrukwekkende stempels in onze boekjes.
Ik denk, nu is het gebeurd, regelrecht naar de luxe Lounch.
Maar nee hoor, we worden nogmaals gecontroleerd, en worden een kamertje ingereden.
We worden daar, zij het vluchtig, gefouilleerd!
Niets geen ongerechtigheden bij ons: we worden nu naar de Lounch gebracht.
Net als in Amsterdam is hier van alles te eten, tot complete maaltijden toe. (Ook sterke drank!)
Precies op tijd worden we weer opgehaald, en naar een personenbus met lift gereden.
Even later staan we bij het vliegtuig, gaan omhoog, en worden welkom geheten door de stewardessen.
Het Businessclass gedeelte is vrijwel leeg, en de stewardessen, verlegen om een praatje, brengen ons al snel drankjes, waarbij we de voorkeur geven aan champagne.
De dames willen van alles weten.
De tijd gaat vlug en voor we er erg in hebben vertrekken we richting Abu Dhabi.
Er wordt getankt, maar als dat gebeurd is, komen de passagiers voor Amsterdam binnen.
Al snel komt er purser met voor elk een etui: de dames krijgen een gekleurde, ecru kleurig, en de heren een zwarte.
Er zit een kammetje, een tandenborstel met tandpasta, oordopjes, een donker lapje om je ogen mee te bedekken en een paar donker grijze sokken in.
Bij de dames zijn de sokken wit.
Na het opstijgen krijgen we al gauw eten en drinken, en dan gaat het licht uit.
Je zou dus kunnen slapen.
Maar helaas, het lukt mij niet.
Het lawaai is niet alleen te groot, maar er is ook veel turbulentie.
We worden heen en weer geschokt en geschud, en de oordopjes passen ook niet goed in mijn oren.
Pas als we ver in Europa zijn val ik in slaap.
Daardoor mis ik bijna het ontbijt.
Dicht bij Schiphol krijg ik contact met Andy, die ons opkomt halen.
Opnieuw komen de rolstoelen, en na het op halen van de koffers en rollators staan we oog in oog met onze oudste zoon.
Uiteraard staan in dit verhaaltje zaken, die ik aan het begin ook al heb geschreven, maar achteraf vond ik het prettig het hele verslag af te maken.
Met hartelijke groeten aan de lezers, (O)pa Los.