De buit is binnen.

1 maart 2016.
Het is dinsdagmorgen, half zes. De wekker wekt me met een bescheiden geluid. Opstaan, vanmorgen niet uitslapen.
Vandaag ga ik met Andy mee. Die heeft weer eens een mooie Transit ontdekt, in België, Oostende, die heeft hij gekocht, en moet opghaald worden.
Ik besluit mee te gaan. Samen is toch gezelliger dan alleen, en Oostende is best een pittig eindje rijden.
Eerst gaan we naar Zundert. Daar heeft Andy een vrachtwagentje besteld om de nieuwe Transit op te laden, want een kenteken voor één dag is in Begië moeilijk te krijgen.
De afspraak was dat we om ongeveer tien uur bij de garage zouden zijn.
Maar al gauw blijkt dat dat niet haalbaar is.
Want nauwelijks weer terug op de E 17, de weg naar Antwerpen, en we staan stil.
File.
Na een minuut of tien kunnen we een kilometer vooruit, en dan staan we weer stil.
En dat gaat zo een uur lang door.
Tenslotte, als we Antwerpen gepasseerd zijn, en dat ging eigenlijk vrij vlot, kunnen we doorrijden.
Dan komen we bij de garage waar de mooie lichtgroene Transit staat.
Hij is wel erg groot hoor, de vracht wagen lijkt klein.
Kan de Transit er fatsoenlijk op? Ja, het kan.
Maar het geheel is toch wat onstabiel.
Met heel voorzichtig rijden, en bij elke bocht flink afremmen, komen we heelhuids in Vlaardingen.
De Transit wordt afgeladen en in de garage gezet.
De buit is binnen.
Andy gaat naar terug naar Zundert, en ik ga naar huis.
Dit was weer een avontuur met het ophalen van een auto.
Komen er nog meer?
Opaisraël.