Voorjaarsreis. 2014
Door: Opafra.
Blijf op de hoogte en volg Bert
06 Juni 2014 | Spanje, El Vendrell
Gisterenavond naar de Processie gaan kijken.
Dat is toch een hele gebeurtenis, waar honderden mensen aan deel nemen.
De optocht begint in de buurt van de Grot. Deelnemers stellen zich rustig op en om negen uur
's-avonds zetten ze zich in beweging.
Voorop lopen enkele jongens en meisjes, met vlaggen.
Het zijn de vlaggen van het land waar ze vandaan komen.
De stoet loopt om een soort grasperk, en komt dan aan op een immens groot plein waar men al op de stoet heeft gerekend.
Voorop lopen dus die jonge mensen, (dat verschilt per avond) en dan komt een soort draagbaar met een groot beeld van Maria. Daar komen er een ris invalide wagentjes, voort getrokken of geduwd door familie of kennissen. (Ik heb ook al een elektrische scooter gezien!)
Ondertussen worden er gedeelten uit een Evangelie gelezen, in diverse talen, waaronder ook Nederlands, afgewisseld met zingen, een gezang bijv. (Soms een heel bekend lied, wat we ook wel eens in de kerk zingen.)
De processie eindigt bij een podium, aan de voet van de kerken.
Het is een bonte stoet met mensen uit alle landen, zelf uit Japan, met allerlei kwalen, van scheef gegroeide botten, reumapatiënten, neurosen, en wat al niet voor lichamelijke ongemakken. En allemaal hopen ze één ding, dat ze genezen zullen worden van hun kwalen, door het water uit de bron van Bernadette, net zoals indertijd zieken genezen werden in de tijd van Bernadette.
Wat denken er ze er zelf van?
Ik zit naast een deelnemer. Hij komt uit België, en ik vraag naar zijn kwaal.
“Denkt U hier te genezen?” vraag ik.
Heel eerlijk zegt hij : “Nee, maar ik voel me hier thuis.”
Hij bedoelt, er zijn hier mensen, die er nog erger aan toe zijn dan ik.
En daar vindt hij zijn troost in. En hij is niet de enige.
Ondertussen is de Heilige Mis begonnen, en vanwege de kou gaan we snel naar ons hotel:
Le Jardins de Toulouse,
want zo'n mis duurt wel een uur, en omdat het in het Latijn gaat, verstaan we er toch niks van.
Onderweg leggen we ergens aan om een kop koffie en een glaasje wijn te drinken.
De processie is ondertussen afgelopen en de straten lopen vol.
Overal wordt er druk gewinkeld, en zo te zien worden er zaken gedaan.
“Zullen we een banaantje kopen?”
Ik kijk naar de prijs, en schrik. € 4,00 per kilo! Ruim twee maal zo duur als bij een supermarkt.
We kijken elkaar eens aan: nee dan maar geen banaan.
Morgen bij een supermarkt, die zijn betaalbaar.
Lourdes blijkt een grote commerciële stad te zijn, die grof geld verdiend aan de pijn en kwalen van zieke mensen.
Lourdes, 5 juni 2014.
Opa en Oma Los.
-
06 Juni 2014 - 20:38
Ag:
Hehe, eindelijk laten jullienweer eens wat van je horen.
jullie zijnndusnin lourdes, ik snap die foto op facebook niet, waar is dat? En het is ooknaltijd zoeken, dan zit je op facebook, dan weer gewoon een email, nu weer dit en dan ook nog hangouts, pffffffff.
maar mooi verhaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley